Rozdział 66. "Ktoś w domu"

- Proszę- podałam torebkę z lodem leżącemu na kanapie Justinowi.

„Biedaczek, co ty mu zrobiłaś? Masz chłopaka jeden dzień i już coś się dzieje. Czekaj! Czekaj! Ty masz chłopaka! I to jeszcze takiego!”- krzyczała moja wewnętrzna „ja”.

Ciągle wiadomość, że Justin stał się moim chłopakiem z trudem przechodziła mi przez mózgownicę. Jakbym nie chciała albo nie mogła w to uwierzyć.

- Dzięki.

- Wiesz, że ja nie chciałam. Wyobraziłam sobie, że ty to jakiś stary typ, który chce mnie zabić. Zrozum, musiałam to zrobić- broniłam się.

Brązowooki zachichotał jak małe dziecko. W tamtej chwili czułam się jak jego opiekunka. Jakbym zajmowała się zranionym chłopczykiem, który gdzieś zgubił mamę.

Usiadłam koło chłopaka, który przyłożył sobie lód do bolącego miejsca. W duchu śmiałam się z tego widoku. Wyglądało to przekomicznie, choć wiedziałam, że mu tak do śmiechu nie jest.

- Dobrze ci poszło. Oby tak dalej, ale nie na mnie- wspierał mnie mimo swego bólu.

- Okej, obiecuję- przysunęłam się do niego bliżej lekko rozbawiona.

On chyba załapał, o co mi chodzi i odłożył torebkę z zimną substancją obejmując mnie jedną ręką. Jego dotyk dodawał mi otuchy i mimo tego, że kiedyś dałabym wszystko, aby tylko mnie nie tknął, cieszyłam się, że go mam przy sobie.

- No chodź tu. Nie gniewam się- wtuliłam się w jego ramię jak w poduszkę. Jego słowa znów sprawiły, że się uśmiechnęłam.

Światło lamp ulicznych delikatnie przebijało się przez ciemne zasłony sypialni. Bijące ciepło od klatki Justina sprawiało, że czułam się bezpiecznie i nie myślałam o żadnych problemach oraz o zbliżającym się dniu, w którym mogłam zginąć. Moje powieki same się uniosły, nie wiedząc czemu. Może chciałam się upewnić, że Justin jest koło mnie i że nie obudzę się sama w swoim starym łóżku otumaniona przez sen.

Śpiąc przytulona plecami do lekko chrapiącego chłopaka, usłyszałam trzask dochodzący jakby z salonu. Moje serce zaczęło mocniej bić, a puls przyśpieszył. Przypomniałam sobie, jak to w moim starym domu, włamywaczem okazał się Justin. Wszystko wróciło - rozbite lustro, stłuczony wazon, krzyk i nagła ucieczka. Zrzuciłam z siebie wcześniej obejmującą mnie rękę Justina i uniosłam się na łokciach. Wsłuchiwałam się w dźwięki dobiegające z pokoju obok. Może mi się zdawało, że coś słyszałam? Nagle znów to usłyszałam, ale tym razem to brzmiało bardziej jak „Ku*wa” powiedziane przez wkurzonego mężczyzna. W mojej głowie utworzył się obraz wielkiego faceta z nożem, pistoletem, który chce nas zabić.

- Justin..- lekko go szturchnęłam, lecz nie odpowiadał. Przewrócił się na drugi bok , zarzucając na siebie kołdrę.

- Justin- powtórzyłam mocniej go szturchając. W końcu się obudził.

- Co się stało?- spytał zaspanym głosem. Ciemność panująca w sypialni sprawiała, że bałam się bardziej, wiedząc, że ktoś może chodzić po naszym domu.

- Ktoś chyba jest w domu- szepnęłam drżąc. – Słyszałam jakiś huk.

-Pewnie ci się zdawało- odpowiedziała spokojnie, jakby nic.

Zapanowała cisza, a po chwili słychać było kroki. Wiedziałam, że nie zdawało mi się.

- Dobra, to jest dziwne- przyznał. Odkrył kołdrę ze swojego ciała i wstał, ukazując tym samym wyrzeźbioną klatę, do której jeszcze przed chwilą byłam przytulona.  

Czułam jak mój puls przyśpiesza, gdy chłopak stawiał powoli kroki w stronę szafy. Otworzył ją i zaczął jedną ręką przeszukiwać dolną półkę z ubraniami. Idealnie ułożone spodnie, zostały wymiętolone. Zastanawiałam się, po co on to robi. Czy szukał jakiegoś stroju właśnie wtedy?!

- Jest- wyszeptał sam do siebie. Moim oczom ukazał czarny jak smoła pistolet.

- Gdzie jeszcze trzymasz broń?- spytałam z sarkazmem.

- Spójrz pod swoją poduszkę- nie spojrzał na mnie, gdyż był zajęty oglądaniem przedmiotu.

Odwróciłam się, sięgnęłam ręką pod poduszkę i wyczułam coś twardego. Ostrożnie wyciągnęłam nieznaną mi rzecz i ujrzałam taki sam pistolet, który w dłoni trzymał Just.

- Mój Boże- wyjąkałam z odrazą odrzucając przedmiot na swoje miejsce.

- Zostań tutaj. Idę się rozglądnąć. Słyszysz?- spytał dobitnie, dając mi do zrozumienia, że mam siedzieć na dupie, kiedy on będzie się błąkał po domu, w którym mógł być nieproszony gość.

„O nie! Co to, to nie!”

Nie odpowiedziałam nic. Jedynie było słychać głośne bicie naszych serc. Chyba oboje baliśmy się, tego co może czekać za drzwiami. Chociaż on zdawał się być opanowany jak zwykle. Jego spojrzenie oczekiwało ode mnie odpowiedzi. Podszedł do mnie pewnym krokiem i nachylił się nade mną, opierając się dłońmi o materac łóżka.

- Słyszałaś?- powtórzył całkiem poważnie.

- Słyszałam.

- Zostań tu- złożył na mych ustach pocałunek lekki jak motyl. Nasze usta tylko się musnęły. Odepchnął się rękoma o podłoże i odszedł, zostawiając mnie samą w pokoju.

Czułam, że nie mogę tu siedzieć bezczynnie. Zawahałam się, ale chwyciłam do swoich dłoni broń. Cała się trzęsłam na myśl, że znowu będę musiała jej użyć. Ciemny przedmiot idealnie układał się w mojej dłoni, kiedy palcami wyszukiwałam wypukłości na nim. Był trochę ciężki. Wstałam bez szmeru z łóżka i cichym krokiem podeszłam do drzwi, lekko je uchylając prawą nogą. Zajrzałam jednym okiem na pustą przestrzeń nazywaną korytarzem, który prowadził do pozostałych pokoi. Egipska ciemność nie pozwalała na zobaczenie wielu rzeczy. Ścisnęłam broń w dłoni i ruszyłam przed siebie, trzymając się ścian jak najbardziej mogłam. Nauczyłam się tego z różnych filmów akcji.

„Czyli telewizja czasami się opłaca...”

____________________________________________________________

Ciąg dalszy nastąpi za 2 dni. 

Ciekawi, kto wpadł do domu?

Czytasz = komentujesz 

^^