Rozdział 49. "Obiecaj mi, że będzie dobrze"

Coś do posłuchania http://www.youtube.com/watch?v=BxEXL9wcOAk
________________________________________________________________________
Chłopak włożył do bagażnika torbę z ubraniami, a ja zasiadłam na miękkim, skórzanym siedzeniu z przodu. Po chwili Justin zasiadł koło mnie. Spojrzał intensywnie w moje oczy, a ja się zaczerwieniłam.

- Nie patrz tak na mnie- szturchnęłam go w ramię pięścią.

- Dlaczego?- uśmiechnął się przybliżając się do mnie.

- Bo nie- odparłam odwracając wzrok.

- Dlaczego?- powtórzył.

Gdy nie zareagowałam, zaczął mnie gilgotać, a ja się śmiałam. W końcu czułam się szczęśliwa z jego powodu, a raczej ruchów, które wykonywał.

- Więc?- zatrzymał się.

- Bo mnie peszysz- odpowiedziałam unosząc kąciki ust.- Jedźmy już.

Justin kiwnął głową z aprobatą i odpalił silnik. Wyjechaliśmy z parkingu z powrotem na autostradę.

- Dziękuję- wyszeptałam jednym okiem patrząc na niego.

- Za co?- spytał zdziwiony zerkając na mnie.

- Że mnie uratowałeś, znowu.

- A, to proszę- uśmiechnął się, a mnie w środku zrobiło się dziwnie ciepło.

Jego dłoń powędrowała na srebrny guziczek od radia. Auto zaczęła przepełniać słoneczna piosenka „2012” Mike’a Candys’a. Słońce powoli zachodziło, a ja czułam się, jakby dopiero wschodziło. Dobre gofry i ten zapach świeżego powietrza spowodowały to. W aucie zrobiło się bardzo gorąco, więc otworzyłam okno. Dostający się wiatr rozwiewał moje włosy, a prędkość, z którą jechaliśmy, poprawiła tylko wrażenie. Uśmiechnęłam się do Justina, a on się zaśmiał.

„Coś nie tak? Mam może kawałek gofra między zębami?”

Odwróciłam twarz i ukradkiem penetrowałam moje zęby. Nic nie znalazłam między nimi. To z czego on się śmiał?

- Czego się śmiejesz?- spytałam.

- Z ciebie.

- Dlaczego?- zmarszczyłam brwi.

- Bo wyglądasz, jak te wszystkie gwiazdki z magazynów, które znalazłem u Louise w toalecie- zaśmiał się jeszcze bardziej.

„Jak gwiazdki?! To on chyba gwiazdy nie widział!”

- Serio?- zrobiłam dzióbek i zacieśniłam oczy.- Na przykład tak?

- Tak, właśnie tak- wybuchł śmiechem, z resztą ja też.

- Za ile będziemy?- spytałam wracając do mojej normalnej twarzy.

- Za dwie-trzy godziny- odpowiedział zakładając na nos swoje okulary przeciwsłoneczne, które nagle zapragnęłam mieć na sobie.

- Pokaż- zabrałam mu i założyłam na swój nos. – I jak?- znów zrobiłam minkę „gwiazdeczki”.

- Wyglądasz… świetnie- w jego głosie nie usłyszałam drwienia, ale szczerość.

Znów ciepło przepełniło mnie całą. Poczułam dziwne ściśnięcie w żołądku.

„Nie! Nie możesz się zakochać! Nie możesz!”

Chyba to zrobiłam…

Nagle z jego ust wydobyła się nuta piosenki

Tonight is the night to be free / To dzisiaj mamy poczuć się wolni
What is gonna happen? / Co się stanie?
We will see! / Zobaczymy
Cause you have to feel free / Bo musimy poczuć się wolni

- Obiecaj mi, że będzie dobrze- wydukałam.

- He?- zdziwił się.

- Obiecaj mi, że będzie dobrze- powtórzyłam całkiem poważnie.

- Obiecuję.

Wjechaliśmy do samego LOS ANGELES! Byłam bardzo podekscytowana. Gorące plaże, wypchane pasaże w centrach handlowych i ta pogoda – to miałam wszystko pod zasięgiem ręki. Jechaliśmy drogą, z której widziałam zachodzące w tafli oceanu pomarańczowe słońce, ludzi zbierających się z plaży i chodzących po molu. Z zaciekawieniem wręcz przykleiłam się do szyby auta podziwiając te widoki.

- Spójrz tam- odezwał się chłopak pokazując palcem wielki wieżowiec.

- Łał- tylko tyle udało mi się wydukać.

- Więc, gdzie ty mieszkasz?- zapytałam po chwili.

- Zaraz będziemy- odpowiedział krótko kończąc naszą rozmowę.