Rozdział 22. "Albo będzie dla niego zabijać, albo sama zostanie zabita..."

- Co?!- krzyknąłem oburzony.

On chciał poznać Destiny! Co on chciał od niej?! Nie mogłem na to pozwolić.

- Chcę ją poznać, Justin- powtórzył poważnie.

Spojrzałem na tłum spoconych ludzi, którzy tańczyli w rytm muzyki. Mój wzrok przykuła pewna ciemnowłosa dziewczyna, która rozglądała się po pomieszczeniu, jakby czegoś szukała. Rozpoznałem jej ubranie, jej oczy ,mimo że nie były za bardzo widoczne. To była Destiny.

„O nie”- pomyślałem przerażony. „Co ona tu robi?! Jak ona się wydostała z łazienki?!”

Spojrzała na mnie z wielkimi oczami. Widziałem strach i zdziwienie oraz zdezorientowanie. Nie mogłem uwierzyć, że ona tu jest. Ze stresem w każdym ruchu spojrzałem na Raymund’a. Był nieco zdezorientowany, a ja tym bardziej. Bałem się, że ją zobaczy i wtedy nie będzie wyjścia i ją pozna. Odwróciłem wzrok na miejsce, gdzie Dest wcześniej stała. Zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu. Odetchnąłem z ulgą, chociaż zacząłem się martwić, czy może nie wpakuje się w kolejne tarapaty.

***************************Perspektywa Destiny******************

Stałam jak osłupiała, gdy zobaczyłam Justina na piętrze z jakimiś potężnymi mężczyznami w garniakach. Obok chłopaka zauważyłam jeszcze jedną sylwetkę, jednak nie mogłam jej rozpoznać. Twarzy nie widziałam przez panujący tam półmrok. Wpatrywałam się w dziwną minę Justina, jakby się zdenerwował. Nagle jego wzrok zatrzymał się na mnie. Serce podskoczyło mi do gardła, a puls przyśpieszył. Zrobił wielkie oczy i wręcz szczęka mu opadła. Wyczytałam z jego ślepi niepokój i że nie powinno mnie tu być. Gdy się odwrócił w stronę siedzącego obok niego mężczyzny, ja natychmiast cofnęłam się na korytarz. Oparłam się plecami o różową ścianę, od której odbijało się światło wiszących na niej lampek.

- To mam przechlapane…- powiedziałam sama do siebie głęboko wzdychając.

Przeciągnęłam dłonią po włosach ogarniając je do tyłu. Odwróciłam głowę w bok, kiedy zauważyłam, że tylnie drzwi się otwierają. Zobaczyłam w nich tego samego mężczyznę, którego uderzyłam w czułe miejsce. Jego oczy kipiały wściekłością.

„Jeszcze to?! Serio?”- skierowałam moją ironiczną myśl do Boga.

Usłyszałam jego ciężki oddech. Zerwałam się i zaczęłam biec w stronę tańczącego tłumu. Omijałam spoconych ludzi próbując zgubić gdzieś goniącego za mną mężczyzny. Przebijałam się w duszy modląc się tylko o jakąś pomoc, na przykład pomoc Justina. Skierowałam wzrok w górę.

**************************Perspektywa Justina**********************

- To, co przywieziesz mi ją?- zapytał Raymund. Wiedziałem, że nienawidzi, gdy mu się odmawia, ale nie mogłem pozwolić na to by ją poznał.

„Nie muszę” – pomyślałem drapiąc się po karku.

- Ona nie jest na to gotowa- wydukałem.

Miałem nadzieję, że uwierzy mi, lecz on prychnął i zaczął się śmiać.

- Nie obchodzi mnie to- spoważniał.- Jeśli jej jutro tu nie będzie, to możesz już się z nią pożegnać. Moi ludzie ją znajdą- zagroził.

Gulka na moim gardle ruszała się w górę i dół. Byłem między młotem a kowadłem, praktycznie nie miałem wyjścia. Musiałem coś zrobić, aby nie trafiła w jego brudne łapska, ale nie wiedziałem co.

- Szefie, na dole coś się dzieje – odezwał się mięśniak wpatrując się w dół, gdzie bawili się ludzie.

Raymund wstał z miejsca i podszedł do barierki. Zrobiłem to samo. Zaniepokoił mnie fakt, że zauważyłem tam uciekającą przed jakimś facetem Destiny.

-Czy ona zawsze musi się w coś wpakować?!- szepnąłem pod nosem opierając się dłońmi o barierkę. Całkiem zapomniałem, że Raymund stał koło mnie.

- Kto musi się w coś wpakować?- chyba mnie usłyszał. – Destiny?- domyślił się.

Było po mnie, a raczej po niej. On nie darowałby sobie takiej zdobyczy, szczególnie, że zabiła jego drugiego, najlepszego gościa. Wiedziałem, co się z nią stanie – albo będzie dla niego zabijać, albo sama zostanie zabita.