Rozdział 28. "Powiedz mi coś o sobie"

- Kierujesz- oznajmił.

Ufał mi? Nie wiem.. Wzięłam do rąk poskładaną mapę. Rozłożyłam ją i wzrokiem przejeżdżałam po niej szukając nijakiego Rootford. Jednak znalazłam też Wertmund. Tam miałam zamiar nas poprowadzić, pomimo Justina. Chciałam się znaleźć przy Sarze, mojej Sarze.

- Znalazłaś?- spytał zaglądając na mapę.

- Tak- odpowiedziałam skupiając się na napisie „Wertmund”. Spojrzałam, gdzie jesteśmy patrząc na mapę.

„A więc jeśli skręcimy teraz w lewo, droga poprowadzi nas do Sary”

- Skręć w lewo- poinformowałam wskazując palcem na zjeżdżający pas drogi.

Posłuchał się mnie. Wewnątrz uśmiechałam się z zadowoleniem. Spojrzałam na niego z podniesionymi kącikami ust.

- Dlaczego akurat Rootford?- spytałam.

- W Rootford mieszka Evan, mój przyjaciel. Pomoże nam załatwić sprawę z Raymund’em- wytłumaczył nie tracąc wzroku z drogi. Jego palce powędrowały na wmontowane radio. Nacisnął na srebrny guziczek. Z głośników zaczęły lecieć nuty Ed’a Sheeran’a. Chłopak uśmiechnął się do mnie widząc, że moja noga wystukuje rytm piosenki o podłoże. W aucie zrobiło się duszno. Otworzyłam lekko szybę, aby wpuścić trochę świeżego powietrza. Spojrzałam na drogę. Samochody jeździły z wielką prędkością dorównując nam. Wyglądało to jak jeden wielki wyścig. Dźwięki muzyki przerywały głośne podmuchy wiatru wydobywające się ze szczeliny.

- Może włączę klimatyzację?- zaproponował chłopak patrząc na mnie pytająco. Kiwnęłam głową na zgodę i przymknęłam szybę. Chłopak nacisnął kolejny guziczek, a z otworków wyleciało chłodne powietrze dające mi ukojenie w ten upalny dzień. Odetchnęłam z ulgą, gdy chłód owiał moje włosy rozwiewając je do tyłu. Justin założył swoje czarne okulary przeciw słoneczne, gdyż słońce świeciło prosto w nasze twarze.

- Powiesz mi coś o sobie?- zapytał spoglądając na moją osobę.

- Raczej powinnam się ja o to spytać- odpowiedziałam poprawiając włosy.

- Pójdźmy na kompromis. Ja ci zadam pięć pytań i ty mi pięć, okej?- zaproponował.

Skoro tak chciał, to nic nie miałam do stracenia. Zgodziłam się.

- Ile masz lat?- spytał.

- Dziewiętnaście- odpowiedziałam krótko i bez żadnych uczuć.

- Czy żałujesz, że mnie poznałaś?

- Czasami – znów mój ton się nie zmieniał.

- Jak się czujesz po zabiciu kolejnej osoby?- w jego głosie wyczułam zadrwienie.

- Nic nie czuję- oznajmiłam szorstko. Taka była prawda. Nic nie czułam.

- Masz ochotę mnie zabić?

- Trochę- odpowiedziałam ściszona.

- Dlaczego mnie pocałowałaś wtedy w lesie?- to pytanie mnie powaliło. Nie znałam na nie odpowiedzi.

- To ty mnie pocałowałeś- wybroniłam się.

- Ale ty odwzajemniłaś to.

- Ale ty pierwszy dotknąłeś moich ust- powiedziałam głośniej.

- Mogłaś mnie strzelić w twarz, ale tego nie zrobiłaś- rzekł drwiąco.

- Mogłeś mnie zabić, ale tego nie zrobiłeś- odpowiedziałam z ironią.

- Dobra. Koniec- spoważniał.

Zgasiłam go. Nie miał żadnych wytłumaczeń na swoje zachowanie. Odwróciłam wzrok na szybę obok mnie. Jechał tam czerwony kabriolet. Za jego kierownicą siedział mężczyzna z ciemnymi włosami. Spojrzał na mnie w tym samym czasie i uśmiechnął się pokazując swoje białe zęby. Speszyłam się, gdy poczułam szturchnięcie mojego kolana. Odwróciłam się w stronę Justina. Nie był zadowolony.